Μέσα στο νομισματοκοπείο της Ισπανίας στο Casa de Papel γίνεται πιο πολύ σεξ απ ‘οτι στα σπίτια μας. Και τα ζευγάρια είναι πιο βαρετά κι απ τα ζευγάρια της πραγματικής ζωής. Μ ‘ αυτή τη διαπίστωση ξεκινάω θέμα για το κόκκινο στη διακόσμηση, μια που τελείωσα τη σειρά που έχει υπέροχη φωτογραφία και πολύ κόκκινο (#διπλής και #τριπλής) και τώρα είμαι έτοιμη να συνεχίσω τη ζωή μου και να βγω ξανά έξω (καλησπέρα).
Το κόκκινο είναι το χρώμα της έντασης, του πάθους, της επιθετικότητας, του θυμού και του κινδύνου. Το μισούσα πάντα, και πιο πολύ την περίοδο εφηβείας και λίγο μετά που μισούμε τα πάντα γύρω μας γενικά, κυρίως ό,τι δεν είναι μαύρο ή γκρι ή δε βρίζει. Με τα χρόνια και την ωριμότητα που σου δίνουν αυτά (γέλασε κανείς;), άρχισα να ζητάω το κόκκινο σε λεπτομέρειες. Κόκκινη πινελιά σε έργο τέχνης για τον τοίχο, κόκκινο σκαμπό, κόκκινο μικρό έπιπλο ή διακοσμητικό. Η ιδέα μεγάλης επιφάνειας κόκκινου με ταράζει, δε θα μπορούσα ποτέ να βάψω έναν τοίχο κόκκινο, όμως όταν το κόκκινο είναι σε ποπ λεποτομέρειες και όχι σε διακόσμηση Βασιλέως Γεωργίου στο θρόνο, απογειώνει το σπίτι.Καλά να μην πούμε για το κλασσικό κόκκινο του περσικού χαλιού που δεν παλιώνει ποτέ και όσο πιο μοντέρνα είναι η διακόσμηση τόσο πιο πολύ ταιριάζει. Κι αν κάτι μ’ ενθουσιάζει σ’ αυτο είναι που ακόμα και μισό αιώνα μετά να το κοιτάμε το ίδιο θα μας αρέσει, αχ τι ωραία που είναι να ξέρεις οτι κάτι θα σ’ αρέσει για πάντα και (σχεδόν) αμείωτα και με πόσο λίγα πράγματα συμβαίνει στη ζωή.Καλό είναι ν’ αποφεύγεις το κόκκινο σε δωμάτια που θες να ξεκουραστείς και να σου φύγουν τα νεύρα της ημέρας ή της ζωής, δηλαδή στο υπνοδωμάτιο,όχι,δεν είναι καλή ιδέα να βάψουμε κόκκινο τοίχο.
Κατά τ’ άλλα δεν υπάρχει λόγος να το φοβηθούμε το κόκκινο και χαζεύοντας αυτές τις φωτογραφίες, ακόμα κι αν δεν αγαπάς τα χρώματα, κάτι θα ταρακουνηθεί μέσα σου.
