Xrysa Oikonomopoulou

XRYSA OIKONOMOPOULOU – GAGARIN 205 PRESS OFFICE, FASHIONISM.GR

“Δεν θα το παίξω κουλ, άνετη και μποέμ (βασικά επειδή δεν είμαι): θέλω το σπίτι περιποιημένο, να μην υπάρχουν τρίμματα καπνού και φιλτράκια στα τραπέζια, να μην υπάρχουν φωτογραφίες με πινέζες σε φελλό,  να μην υπάρχουν στοίβες με βιβλία και περιοδικά στο πάτωμα. Μισούσα αυτό το φοιτητικό “χύμα” ακόμα και ως φοιτήτρια. Αν το κρεβάτι μου δεν είναι στρωμένο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί το ανακατεμένο κρεβάτι μου τριβελίζει το μυαλό – αυτό είναι και το κριτήριο-κλειδί για να θεωρήσω ότι ένα σπίτι, οποιοδήποτε, δεν είναι ακατάστατο.  Δεν είπα ότι δεν θα βρεις τα δυο-τρία πεταμένα ρούχα, πού και πού: θα τα βρεις. Απλώς, θα έχω αναγκαστεί, δεν θα μου αρέσει. Θα ήταν σίγουρα μια στιγμή αδυναμίας για την οποία μετανιώνω.
Το διαμέρισμα που βλέπεις είναι παλιό, ψηλοτάβανο και το έφτιαξα με τη βοήθεια της αδερφής μου που δουλεύει σε περιοδικό διακόσμησης,  προ κρίσης. Τώρα που τα πράγματα είναι όπως είναι σοκάρομαι και εγώ που κάποτε υπήρχαν λεφτά για “καλά” έπιπλα,  αλλά τότε είχα οικονομίες (είμαι από αυτούς τους μικροαστούς που έβαζαν λεφτά στην άκρη) και η προτεραιότητά μου ήταν ένα σπίτι ακριβώς όπως το ήθελα. Και όπως βλέπεις το ήθελα πολύ χρωματιστό. Τα κορίτσια ενθουσιάζονται, τα αγόρια το αντιμετωπίζουν με κάποια αμηχανία (τους αρέσει κυρίως το μαύρο βελούδινο κρεβάτι. Επειδή ντάξει, έτσι είναι τα αγόρια).
Το σπίτι αυτό έχει το τεράστιο μειονέκτημα της έλλειψης βεράντας – ήταν βασικός λόγος για να συμφιλιωθώ κάπως με την εκδοχή της μετακόμισης, αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη, μετακομίζει σε έναν μήνα πολύ κοντά μου, 5 λεπτά με τα πόδια, η φίλη μου η Μανίνα. Αυτό σημαίνει πως τουλάχιστον για έναν χρόνο ακόμα δεν θα αλλάξω γειτονιά. Το οποίο είναι καλό γιατί δεν μου αρέσουν  καθόλου  οι αλλαγές. Όσες φορές πήγα να κάνω τη ριψοκίνδυνη και την τολμηρή σε κακό μου βγήκε. Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας εγώ.
Πάντα σκεφτόμουν ότι θα ζήσω με κάποιον πολύ πρακτικό, που θα φτιάχνει ό,τι χαλάει, θα κάνει μερεμέτια, θα πιάνουν τα χέρια του και θα στίβει την πέτρα. Αλλά επειδή έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη (… δεύτερη φορά σήμερα) ζω με έναν τύπο που μπορεί να είναι δέκα φορές πιο έξυπνο και δέκα φορές πιο κουλ από τον μέσο άνθρωπο, ΟΜΩΣ δεν μπορεί τα μαστορέματα. Πες του να γράψει, πες του να φτιάξει τον υπολογιστή, πες του να κατεβάσει ιδέες – σε τέτοια είναι πρώτος. Στα άλλα όχι. Τι να γίνει, κάνω υπομονή – κυρίως επειδή οι φίλες μου λένε ότι είμαι τυχερή και ότι τα περισσότερα αγόρια τη σήμερον ημέρα είναι λέρες.
Για τις ανάγκες της φωτογράφισης μπήκα στην κουζίνα, όπου γενικά δεν μπαίνω – δεν ξέρω να μεγειρεύω, δεν μου αρέσει η μαγειρική και τρελαίνομαι τόσο πολύ για junk, που συζητούσα πρόσφατα με τον φίλο μου τον Γιώργο ότι ίσως το καλό φαγητό δεν μου αξίζει γιατί δεν μπορώ να το εκτιμήσω. Δηλαδή τι να πω, μπορεί να μου βάλεις από τη μια ένα καλοψημένο φιλέτο που το χτυπούσαν με ρόπαλο δύο χρόνια για να μαλακώσει και από την άλλη τσιπς, και να σου πω “α, θέλω τα τσιπς”. Καλά, όχι πάντα. Όταν όμως έχω όρεξη για πατατάκια, σίγουρα.
Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, μη σου πω της ζωής, το περνάω στον καναπέ, ειδικά μετά το NetFlix. Θα ήθελα να μπορώ να πω ότι δεν κατεβάζω ταινίες, αλλά είμαι κάπως υποχρεωμένη, λόγω μιας αλάνθαστης μανιέρας κατά την οποία είναι απολύτως αδύνατο να πάω σινεμά, μη σου πω και θέατρο, χωρίς να κοιμηθώ. Είναι μάστιγα, με το που χαμηλώνουν τα φώτα γλαρώνω. Και μπροστά στην τηλεόραση κοιμάμαι φυσικά, αλλά εκεί είναι αλλιώς, έχεις το rewind. Φανταστικό το rewind, σκέψου τι θα γινόταν αν υπήρχε και στη ζωή. A ναι, παρεμπιπτόντως, φέτος είδα μέχρι και ταινίες με σουπερήρωες και έχω να πω ότι η ιδέα να παίξει ο Chris Hemsworth τον Θορ ήταν ιδιοφυής,  ένα μάθημα για τις σχολές κινηματογράφου του μέλλοντος, casting made in heaven.
Το σπίτι στο οποίο ένιωθα πιο άνετα χωρίς να είναι δικό μου, ήταν το σπίτι της ξενιτεμένης φίλης Ελένης στην Ελληνορώσων (μπορεί και να τη λένε πλέον αλλιώς τη συνοικία, αλλά ας το παραδεχτούμε, το “Ελληνορώσων” είναι τελειότης). Έμενα πολλές μέρες εκεί και όταν κάποιος στην παρέα είχε νέο φλερτ κάναμε δείπνα τριών πιάτων, σουαρέ, βραδιές με επιτραπέζια, προβολές ταινιών, για να το δουν όλοι οι φίλοι και να αποφασίσουμε την επόμενη με μαραθώνιες συνεδρίες αν ο τύπος είναι οκέι. Τρέλες. Αφού σχεδόν πάντα όλοι μας φαίνονταν οκέι στην αρχή.
Άμα με ρωτήσεις τώρα, το πιο ωραίο σπίτι είναι αυτό που στο διπλανό δωμάτιο με το δικό σου κοιμάται ένα μωρό, σκεπασμένο, ασφαλές, με ένα αρκουδάκι στην αγκαλιά του. Φυσικά, δεν πιστεύω ότι όλοι πρέπει να κάνουν παιδιά, ούτε πως η μητρότητα είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο – κάθε άλλο. Πιστεύω όμως ακράδαντα αυτό που άκουσα στο True Detective “Kids are the only thing that matter. They’re the only reason for this whole man-woman drama. . . It’s not supposed to work, except to make kids”.

Φόρεμα: Venetia Ioakim Designer Clothes
https://www.facebook.com/venetiaioakim