Μικρή είχα δει 250 φορές την ταινία ‘Φίλες’ με θέμα δυο κορίτσια, τη Σίσυ και τη Χίλαρι, που έκαναν παρέα απο πολύ μικρά και στη διάρκεια της ζωής τους πέρασαν τα πάντα μαζί και χώρια και στο τέλος όταν η Χίλαρι αρρώστησε βαριά, παρακάλεσε τη Σίσυ (που την έπαιζε η Bette Midler), να την πάρει στο σπίτι της που βρισκόταν σε παραλία και να περάσει τις τελευταίες μέρες της ξαπλωμένη μπροστά στη θάλασσα. Λίγο πριν το τέλος η Σίσι λέει στη Χίλαρι ‘ξέρω τα πάντα πια για σένα και η μνήμη μου είναι πολύ μεγάλη ‘ και η Χίλαρι της απαντά ψιθυριστά ‘ποντάρω σ’ αυτό’. Και η ταινία τελειώνει με το ‘wind beneath my wings’, με το οποίο και άρχισε, με τη φωνή της Bette Midler , που δεν είχα ρίξει και λίγο κλάμα μικρή, γιατί δεν είναι και λίγο να έχεις έστω κι έναν άνθρωπο να είναι ο άνεμος που σπρώχνει τα φτερά σου μέχρι και την τελευταία στιγμή. Κάπως έτσι σκεφτόμουν κι έγω οτι θα θελα να πεθάνω, σ’ ενα σπίτι μπροστά στη θάλασσα με την πιο αγαπημένη μου φίλη που θα ξέρει τα πάντα για μένα και θα εξακολουθεί να μ΄αγαπάει παρ’ ολ’ αυτά.
Περίεργο πράγμα το μυαλό και η μνήμη, αλλα όλους αυτούς τους συνειρμούς τους έκανα όταν έπεσα πάνω σ’ αυτό το σπίτι, ‘The Hart House’ όπως ονομάζεται, του αρχιτέκτονα Robert Brown, που βρίσκεται στην Αυστραλία ανάμεσα σ’ ενα λόφο και στη θάλασσα και αποτελείται κυρίως απο κόντρα πλακέ σημύδα, ξύλινο δάπεδο και πάγκους απο σκυρόδεμα. Σ’ αυτό το σπίτι θα μπορούσα να ζήσω τρεις ζωές και να πεθάνω στην παραλία όπως η Χίλαρι στην ταινία. Και να πως μέσα σ’ ενα μικρό ποστ μπορεί να χωρέσει ο πάγκος απο σκυρόδεμα (που φυσικά και δεν ξέρω τι είναι) και ο θάνατος. Ακριβώς όπως και στη ζωή.
