Κι ενώ βρίσκομαι σε κατάσταση που ανεβοκατεβαίνω στην πολυκατοικία, μυρίζω φασολάκια που κάνει η θεία μου και είμαι ξαφνικά μικρή, καλοκαίρι, φίλοι, χαρά, εξερεύνηση, ζημιές στον κήπο, νεκροταφείο εντόμων,μεσημεριανός ύπνος, και σκέφτομαι που διάολο πάμε, μηπως γίνεται απλώς ολο και χειρότερη η ζωή, έρχεται και με βρίσκει ΑΥΤΟ το βίντεο που ενα κορίτσι χάνει τη γεύση του και πάει στην παιδική της ηλικία, στο σπίτι της γιαγιάς της, στο βούτυρο που λιώνει στο ψωμί ψάχνοντας πως συνδέονται οι γεύσεις με τις αναμνήσεις κι αν υπάρχει κάποιο μέρος μέσα μας που μπορούμε να επιστρέφουμε για να βρίσκουμε τις αυθεντικές γεύσεις, να κρατάμε κάποιες παλιές και να σβήνουμε κάποιες άλλες. Και θυμάμαι εναν καθηγητή στη σχολή που μας έλεγε οτι όσο καλά και να ξέρεις μια γλώσσα πάντα θα μυρίζει διαφορετικά απ τη δική σου, γιατι στο ακουσμα ‘φασολάκια με φέτα ενα καλοκαιρινό μεσημέρι’ ένας Σουηδός δε μπορεί να νιώσει αυτο που νιώθεις εσύ. Κι αν μπορούσα να γυρίσω σ αυτο το μέρος που βρίσκεις ξανά τις γεύσεις και τις μυρωδιές, θα πήγαινα σ ένα καλοκαίρι, σ’ενα ψωμί με λάδι, σ’ ενα καθαριστικό cif, σ’ ένα πρώτο φιλί.Δες το βιντεο στο απο κάτω κουμπί:
