Ήθελα να μείνω σε έναν πολύ συγκεκριμένο δρόμο. Βέβαια ήθελα να μείνω και σε πολύ συγκεκριμένα σπίτια, αλλά ίσως σε μια άλλη ζωή.
Μένω σε ένα μικρό φωτεινό διαμέρισμα σε ένα πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα. Χτισμένο τη δεκαετία του ’70, αρκετά σύγχρονο για την εποχή του, με έναν κήπο γεμάτο δέντρα, με μια πισίνα βγαλμένη από ταινία του Σορεντίνο, με διαφόρων ειδών πτηνά στα πέριξ να κελαηδάνε, με ευγενικούς γείτονες, και με έναν θυρωρό.
Αν και στο δικό μου διαμέρισμα έγινε πρόσφατα ανακαίνιση, η γενικότερη αίσθηση αυτού του συγκροτήματος είναι σαν να μπαίνουμε σε χρονοκάψουλα.
Λατρεύω το σπίτι μου, τη μυρωδιά του, τον πλάτανο που βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω. Έρχονται συχνά φίλοι και ξεχειλίζει με αγάπη.
Αδυνατώ πολλές φορές να συγκεντρωθώ. Τα μεσημέρια που ακούγονται μόνο πουλιά και τζιτζίκια, κλείνω τα μάτια μου έτσι για πλάκα, και ξυπνάω μετά από δύο ώρες. Τα πρωινά συνήθως τρέχω στα γύρω στενά και ψυχαγωγούμαι βλέποντας όλα αυτά τα υπέροχα σπίτια τριγύρω. Μετά πρέπει να δουλέψω, αλλά το μόνο που θέλω είναι να διαβάζω βιβλία στην πισίνα. Τα βράδια, με τραβάει η Κηφισιά προς το κέντρο της. Να την περπατήσω, να πάω σινεμά και να φάω παγωτό.
Ταίριαξα εδώ.
Νιώθω πως αυτό το σπίτι με περίμενε να έρθω και να το γεμίσω χρώματα.