Αν κι εσείς όταν ήσασταν παιδιά βλέπατε πρόσωπα σε όλα τ’ αυτοκίνητα, άλλα δηλαδή ήταν χαμογελαστά, άλλα λυπημένα κι άλλα ξινά, τότε θα εκτιμήσετε αυτό το κάθισμα που έφτιαξε ο δανός αρχιτέκτονας Kevin Hviid, επηρεασμένος απο το κιτς και τα χρώματα του κινήματος Memphis. Σκοπός του ήταν να δώσει ανθρώπινα χαρακτηριστικά στην καρέκλα, κάνοντας τη να θυμίζει χαμογελαστό πρόσωπο και σα να μην έφτανε αυτό την ονόμασε ‘Bob the bench’ κατά το Μπομπ ο μάστορας. Το ντιζάιν για όλους αυτούς του κινήματος Memphis στόχευε πάνω απ’ όλα στην επικοινωνία, εγώ βέβαια ακόμα και να μη γελούσε ο Μπομπ, πάλι θα τον ήθελα για το σαλόνι, για το γραφείο, για την κρεβατοκάμαρα. Κι αφού μπήκα να χαζέψω τι άλλο έχει κάνει ο Hvidd (γιατί περνάω ξέφρενο τριήμερο), βρήκα κι αυτό το παγκάκι, που είναι ψηλό σα θρόνος χωρίς κανέναν προφανή λόγο, και πολύ με συγκινούν οι δημιουργίες που δεν έχουν λειτουργικό σκοπό, αλλά απλώς εξυπηρετούν την ανάγκη του δημιουργού να φτιάξει κάτι, που είναι και ό,τι πιο κοντινό στην παιδική ηλικία, την εποχή δηλαδή που δημιουργείς μόνο για τη χαρά. Το παγκάκι είναι φτιαγμένο απο σίδερο και εξακόσιες νάυλον λωρίδες, λέγεται ‘Iris” και αποτελεί ένα tribute στη γυναίκα απο τη Σκανδιναβία που είναι ωραία κι ανεξάρτητη και ταυτόχρονα σου προσφέρει χώρο για ν’ αναπαυθείς στην αγκαλιά της, κάτι που θα άρεσε πολύ και στο φίλο μου το Θοδωρή.
