Η Ειρήνη ζεί στα Άνω Ιλίσια, μια γειτονιά που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, καθώς γι’ αυτήν ο χρόνος σταμάτησε το 1985. Μένει σε ένα σπίτι στο οποίο συγκατοικεί με φαντάσματα, με ζωντανές μνήμες της οικογένειας της η οποία πρώτη κατοίκησε σε αυτούς τους τοίχους. Στο «σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου» μοιράζεται τα δωμάτια της με τα φυτά της, στα οποία διαβάζει συχνά, φωναχτά, κάποιο από τα βιβλία της, που στοιβάζονται στο πάτωμα, για να την κάνουν να νιώθει πως ζεί μέσα σε παλαιο βιβλιοπωλείο. Της αρέσει να διαβάζει στην κουζίνα, ενώ μαγειρεύει και τα χέρια της μυρίζουν σκόρδο. Θεωρεί πως η αγάπη κρίνεται στο φαγητό που προσφέρεται. Έτσι για να αγαπάει τον εαυτό της, μαγειρεύει κάθε μέρα, μερικές φορές περισσότερες από μια φορές. Ζεί σε ένα μόνιμο υπαρξιακό δυισμό, ενώ για παράδειγμα λατρεύει την ησυχία, μαζεύει μόνιμα λεφτά για ένα πικάπ, τα οποία τελικά ξοδεύει στην αγορά κρυστάλλων που τοποθετεί μέσα σε μια γυάλα με νερό, η οποία προοριζόταν για ένα χρυσόψαρο που δεν αγοράστηκε ποτέ. Δεν έχει αγαπημένα αντικείμενα, όμως σε κάθε δωμάτιο πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένα τασάκι, ένα κοχύλι ή αχινός, κι ένα σημειωματάριο με παραπλήσιο στιλό. Όσα δε λέει τα γράφει, κι όσα δε γράφονται, γίνονται όνειρα που τα πλακώνει το πάπλωμα. Δε θα ήθελε να ζει πουθενά αλλού, σε καμία άλλη εποχή, χώρα, ή πόλη. Ευελπιστεί μια μέρα, το σπίτι της να χωρέσει όλες τις αναμνήσεις της, ώστε να μπορεί να αρχίσει να ξεχνάει που και που.
