Αν έπρεπε ν’ ανατρέξω σε μία μόνο στιγμή της ζωής μου που ξύπνησα αληθινά ευτυχισμένη ήταν ένα πρωί στο δημοτικό που σηκώθηκα να χτενίσω το μικρό μου πόνι που μου είχαν αγοράσει το προηγούμενο βράδυ.
Ήταν ροζ παλ, με έντονα ροζ μαλλιά και προσπαθούσα να θυμηθώ αν το είχα στ’ αλήθεια ή το ονειρεύτηκα και ήθελα να κρατήσει όσο γίνεται πιό πολύ, πριν φύγω για το σχολείο.
Ο φίλος μου ο Κ. έλεγε προχθες οτι η καρδιά χτυπάει με άλλο τρόπο όσο μεγαλώνουμε. Η αληθινή χαρά γίνεται όλο και πιο δύσκολη, όλο και λιγότερο γνήσια, όλο και πιο φορτωμένη με άγχος, σκέψεις, καπνό.
Ως μεγάλος φαν της σαχλαμάρας που είμαι, και εκπρόσωπος του κινήματος κάνε ο,τι σου δίνει χαρά, παρατηρώ οτι τα τελευταία χρόνια υπάρχει στο ντιζάιν μια αισθητή μετακίνηση προς την παιδική χαρά και λιγότερο προς τη χρησιμότητα. Εισάγεται επιτέλους το χιούμορ και το παράδοξο, με σκοπό να μας προκαλέσει συναίσθημα, γιατί αυτό είναι που λείπει απο τους ενήλικες, η χαλαρότητα, η ανεμελιά, η αφέλεια. Ο άνθρωπος ψωνίζει με το συναίσθημα, κι αυτό φαίνεται οτι το ντιζάιν αρχίζει να το αντιλαμβάνεται.
Andrés Reisinger’s Hortensia chair
Baby green foam lamp, Fredericks and Mae
Chris Schanck’s bubblegum pink mirror
Όσα χρόνια και να περάσουν, δύσκολα ξεχνάς τη μυρωδιά της πλαστελίνης που χωρίζαμε σε λωρίδες χρωμάτων αφού τις μυρίζαμε μία μία (εγώ). Σ’ αυτές τις αισθήσεις βασίζεται και η νέα τάση, οπου τα πχ τα αντικείμενα φορτωμένα με κρόσια, έπαψαν να θυμίζουν απομιμήσεις φτηνών παιδικών φαντασιώσεων κι άρχισαν να μπαίνουν σε πολυελαίους και καθρέφτες και να δίνουν στυλ. ‘Η οι πολυθρόνες (πχ Roly Poly) θυμίζουν τις πλαστικές καρέκλες που καθόμασταν στο νηπιαγωγείο, χωρίς να χάνουν καθόλου σε ντιζάιν, κάνοντας κίνητρο τη νοσταλγία, ακόμα κι αν δε μπορείς να τοποθετήσεις το χέρι σου ή ενα σουβέρ. Και φυσικά απ’ όλη αυτή την τάση δε μπορύν να μην επηρεαστούν τα σόσιαλ μίντια, σα να έχει γίνει η προβολή απο τα σόσιαλ ο αυτοσκοπός της κάθε δημιουργίας.
Η στροφή προς το συναισθηματικό κόμμάτι του ανθρώπου υπάρχει και στη μόδα, με εμφανή παραδείγματα τις τσάντες Jacqemus που μοιάζουν με τσάντες για μυρμήγκια ή τα φορέματα του Tomo Koizumi που θυμίζουν παιδικές στολές.
Ζούμε την εποχή που δε χρειάζεται να είναι κάτι χρήσιμο για να το ψωνίσεις, αλλά απλώς να σου καλύπτει την ανάγκη να ζεις με χαρά, μια χαρά που η βεβαιότητα οτι θα πεθάνουμε αργά ή γρήγορα την κάνει πιο επιτακτική.
Σ’ ένα τόσο στρεσογόνο κόσμο, λοιπόν, ας γιορτάσουμε το προσωπικό μας στυλ μ’ εναν τρόπο που το παιδί μέσα μας θα ενέκρινε.
