Θυμάμαι στο γυμνάσιο που ήθελα να δείχνω ψαγμένη και διαφορετική από τους άλλους, είχα αποφασίσει σε ενδεχόμενη ερώτηση ποια θεωρώ την πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, να απαντάω την Έλενα Κριστενσεν. Φυσικά δε μου την έκανε ποτέ κανείς, όμως το έλεγα μόνη μου σε κάθε ευκαιρία, για να δείξω ας πούμε, ότι δεν έχω τόσο προφανή και mainstream γούστα, όπως ήταν η Σίντι Κρόφορντ, αλλά το έχω ψάξει πολύ, και βρίσκω τη μελαγχολική ομορφιά της Κρίστενσεν πιο βαθιά, πράγμα που έδινε και σε μένα μεγαλύτερο βάθος σαν άνθρωπο. (Βέβαια αν θυμηθεί κανείς το ‘wicked game’ του Chris Isaak , δικαιώνομαι, ήταν πραγματικά η πιο όμορφη). Μεγαλώνοντας, άρχισα να βρίσκω κάπως γραφικό να προσπαθεί κάποιος να είναι διαφορετικός μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή, για παράδειγμα όταν πρωτοείδα τη Billy Elish σκέφτηκα α να ένα ενδιαφέρον κορίτσι, μετά από δέκα φορές με το τόσο ίδιο ‘διαφορετικό’ λουκ, βαρέθηκα. Η υπερβολική προσπάθεια να φαίνεσαι διαφορετικός, όταν δεν είσαι στην εφηβεία, μου φαίνεται πιο βαρετή κι απ’ το θάνατο.
Επανέρχομαι, όμως στην Έλενα Κρίστενσεν, γιατί εξακολουθώ να τη βρίσκω το ίδιο όμορφη, και το σπίτι που ζει με τον αγαπημένο της σκύλο που υιοθέτησε πριν λίγα χρόνια, είναι ακριβώς όπως της ταιριάζει : διαφορετικό, ακριβώς επειδή δεν κάνει καμία προσπάθεια να δείχνει έτσι.
