Αυτή την εποχή που ο καιρός αλλάζει απότομα και λίγο φυσάει λίγο σκοτεινιάζει και που σφυρίζει ο άνεμος τη ματαιότητα της ζωής, οτι δηλαδή θα ξανάρθει χειμώνας και ξανα καλοκαίρι κι όσες εποχές κι αν αλλάξουν, αν δεν αλλάξεις εσύ δεν αλλάζει τίποτα, αλλα ακόμα και ν’ αλλάξεις θα καταλήξουμε όλοι και οι αλλαγμένοι και οι μη στο ίδιο μέρος, αυτή την εποχή λοιπόν την έχω συνδυάσει με το windmills of your mind γιατί αφενός ποτέ δε μου φτάνει το καλοκαίρι κι αναρωτιέμαι ‘why did summer go so quickly, was it something that you said?’ και αφετέρου το έχω συνδυάσει μ’ εναν μουσικό που έβγαινα παλιά τέτοια εποχή κι άκουγε πολύ sting και όπως μου χε πει ένας φίλος μου ‘τον παίρνεις που τον παίρνεις ακούς και λίγο Μπαχ;’, φράση πολύ βαθειά κατα τη γνώμη μου, καθώς συνοψίζει με λίγες λέξεις πόσο πρέπει να επωφελούμαστε απο τα πάντα και να μην αφήνουμε τίποτα να πηγαίνει χαμένο. Ολ’ αυτά τα λέω για να καταλήξω οτι σχεδόν όποτε κοιτάω σπίτια πλουσίων και επαύλεις, μέσα είναι για να τις κλαις, και δεν το λέω για να παρηγορηθούμε αλλα τι να τα κάνεις τα λεφτά ά̶μ̶α̶ ̶δ̶ε̶ν̶ ̶έ̶χ̶ω̶ ̶ε̶σ̶έ̶ν̶α̶ ̶π̶ι̶α̶ αν δεν έχεις γούστο , είναι σα να έχεις πινέλα και να μην έχεις χέρι. Ο,τι σπίτι λοιπόν και να χεις, και το πιο φωτεινό και το πιο σκοτεινό, και το πιο μικρό και το πιο μεγάλο, πρέπει να βρεις τρόπους να το κάνεις όμορφο, να το κάνεις να σ’ αρέσει και να μη σε νοιάζει αν αρέσει στους άλλους. Ισχύει και για τη ζωή, εντάξει τον πιάσατε τον παραλληλισμό.
