Τις μέρες του καλοκαιριού νιώθω περισσότερο απο ποτέ δύο άνθρωποι, ένας που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο κι ένας που θέλει να μείνει ξαπλωμένος στον καναπέ για πάντα ακούγοντας τζιτζίκια και τελευταία κάνω όλο και πιο πολύ το δεύτερο, και τα βράδια σκέφτομαι παλι δεν τακτοποίησα όσα έπρεπε να τακτοποιήσω, αλλα μετά απο λίγο ακούω κάτι τραγούδια που ταιριάζουν στο καλοκαίρι που είναι λίγο τζαζ, λίγο κάποιοι χασικλήδες γκρινιάζουν σ ενα μπαρ για κάποιο κορίτσι που ήταν αρκετά χασικλήδες προφανώς για να κυνηγήσουν (σε κάποιες φίλες μου οι χασικλήδες αρέσουν και ως γκόμενοι ΟΝΟΜΑΤΑ ΔΕ ΛΕΩ) και χθες έπεσα πάνω σ’ ενα τραγούδι του Damien Rise που λέει cheers darlin’ σε μια γυναίκα που έχασε κι αυτός γιατί παντρεύτηκε με άλλον (όχι εσένα θα περίμενε) και μπορεί να τ’ άκουσα και 80 φορές στο ριπιτ και ξέχασα και τα ατακτοποίητα ντουλάπια και ξυπνώντας σήμερα είδα αυτή τη φωτογραφία της Τερέσας που δουλεύει απο το σπίτι – απ ΑΥΤΟ το σπίτι και σκέφτηκα υπάρχουν και χειρότερα κι αν αυτό δεν είναι καλοκαίρι τότε τι είναι, αν δεν είναι καλοκαίρι η ακαταστασία μέσα και έξω μας και η ανικανότητα να τακτοποιήσουμε οτιδήποτε τότε τι είναι, μόνο αυτό μπορεί να ναι καλοκαίρι, να χορεύουμε αργά μ’ ενα ποτό γκρινιάζοντας για γυναίκες ή για ακατάστατα ντουλάπια.
