Can’t buy me love – buy me a hotel

Αν είστε κι εσείς πεζοί και μικροαστοί όπως εγώ και ονειρεύεστε συνέχεια πολυτελή καλοκαιρινά θέρετρα, μαζευτείτε να χαζέψουμε γιατί ξεκινάω να μαζεύω τα καλύτερα.
Τη δεκαετία του 50, τέσσερα αδέρφια αποφάσισαν να μετατρέψουν το εξοχικό τους στην ακτή Αμάλφι σε ξενοδοχείο πολυτελείας κι αυτό φίλοι μου το βρίσκω σπουδαίο, γιατί εγώ ας πούμε αν είχα ενα τόσο μεγάλο σπίτι με θέα το Positano, θα μεταφερόμουν όλη μέρα απο δωμάτιο σε δωμάτιο χωρίς σκοπό και θα άλλαζα τη διακόσμηση. Τώρα το ξενοδοχείο, που ονομάζεται Le Sirenuse, το έχουν αναλάβει οι απόγονοι τους και μάλιστα έχουν φτιάξει και σειρά με ρούχα και μαγιό και αρώματα που διατίθενται στη μπουτίκ του. Χειροκροτάω.

Συνεχίζω με το Les Roches Rouges, που βρίσκεται στη Γαλλική Ριβιέρα, είναι το πιο αγαπημένο μου so far, κυρίως γιατί είναι γεμάτο νερά. Θα πήγαινα να ηρεμήσω και να φτιάξω ενα φωτογραφικό βιβλίο, αλλά επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη, θα γνώριζα τον Πολ, ελληνογάλλο που θα ήταν κι εκείνος μόνος του καθώς θα είχε κάνει μια μεγάλη αλλαγή στην προσωπική του ζωή και θα ήθελε χρόνο να σκεφτεί (αλλά και να κολυμπήσει) και θα μιλούσαμε ώρες μέχρι που θα έφτανε η στιγμή που θα μου έλεγε ‘σε θέλω’ την ώρα που θα ξεκοκκάλιζε ένα ψάρι κι εγώ θα του έλεγα το ίδιο την ώρα που θα έδυε ο ήλιος μέσα στα μάτια του και θα περνούσαμε τις υπόλοιπες μέρες στο δωμάτιο με το υπέροχο νεωτεριστικό ντιζάιν που κανείς μας δε θα πρόσεχε, μέχρι που θα έφτανε η στιγμή που θα του έλεγα ‘Πολ ας πάρουμε μια ανάσα, εγώ ήρθα εδω με σκοπό να τελειώσω το βιβλίο μου’ κι εκείνος θα μου λεγε πως όταν σε βρει ο έρωτας όλα τα προγράμματα καταργούνται, και θα έφευγε για λίγο να τακτοποιήσει κάτι δουλειές που θα είχε αφήσει σε εκκρεμότητα κι εγώ θα έμενα να συνεχίσω τη δουλειά μου και τα μπάνια μου πιο ευτυχισμένη απο ποτέ.

Το Monkey Tree Hotel σχεδίασε τη δεκαετία του 60 ο ελβετός Albert Frey, και είναι σαν όλες οι φωτογραφίες του Slim Aarons να τραβήχτηκαν εκεί. 
Εδώ έχει μείνει κι ο Eric Clapton και οι Beatles, και ο Κένεντι με τη Μέριλιν λέγεται οτι έκαναν τα κρυφά ραντεβού τους μπαίνοντας απο πριβέ είσοδο. Το ξενοδοχείο ανακαινίστηκε πριν 3 χρόνια, όμως δεν έχει χάσει το χαρακτήρα του, κι αυτό του έλειπε, άλλωστε λίγα πράγματα έχουν μείνει πια να μας θυμίζουν τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε σ’ενα αιώνιο καλοκαίρι στο Palm Springs.
Και κλείνω με το La Minerveta, που χτίστηκε το 1950 απο τον ιταλό Giovanni Cacace και τη Δανέζα σύζυγο του που είχε ερωτευτεί (και) το Σορέντο και που αργότερα το ανέλαβε ο ανηψιός του ο Don Luigi, ο οποίος ύστερα απο χρόνια το παρέδωσε σε άλλη διοίκηση (ποιός ξέρει γιατί, μπορεί να έμπλεξε με κακές παρέες και ναρκωτικά ή τζόγο ή μπορεί απλώς να βαρέθηκε και να άλλαξε ζωή) .
Share the love!

Leave a Reply