Οταν η Βανέσσα σπούδαζε ψυχολογία γνώρισε το παρατεταμένο μορατόριουμ κι έκτοτε δεν το ξέχασε ποτέ. Φτάχνει τα icebreakers, ζωγραφιές και παζλ. Πηγαίνει στο σχολείο και στην ασκτ. Σκέφτεται πως οι λέξεις ως κατηγορούμενα γίνονται ένα κλειστό κύκλωμα κι αυτό δεν της αρέσει. Γι’ αυτό ανακουφίζεται με τα πολλά ενδεχόμενα και τις πολλαπλές αναγνώσεις. Δεν είναι τίποτα από ό, τι κάνει αλλα και όλα μαζί. Πιστεύει πως η καλή λογοτεχνία σε γλιτώνει από αρκετές συνεδρίες. Το ίδιο και τα μάτια των ανθρώπων. Πως οι μικρές ρουτίνες είναι μεγάλα καταφύγια, αλλά για λίγο. Πως τα δέντρα είναι οι καλύτεροι χορευτές. Πως είμαστε οι συναντήσεις μας. Και νιώθει ευγνώμων για πάρα πολλές από αυτές. Τρώει πολύχρωμες πιπεριές και πολύ κόκκινο κραγιόν.
