DIMITRA GRAMMATIKAKI – PASTRYKIA.GR
‘Όταν έψαχνα να μετακομίσω, είχα δει ήδη καμιά δεκαριά σπίτια, αλλά μόλις άνοιξε η πόρτα αυτού, σκέφτηκα «Ωπ! Γεια σου νέο μου σπίτι, καλώς σε βρήκα!». Καταλυτικοί παράγοντες σε αυτή μου την απόφαση ήταν οι κομποζαρισμένοι διακόπτες με τα πόμολα, το ενσωματωμένο σκρίνιο στην τραπεζαρία, το εικονοστάσι* στην κρεββατοκάμαρα και το ροζ πλακάκι στο μπάνιο.
4 χρόνια μετά, μετά από μια full time συγκατοίκηση, μια part time συμβίωση και πολλές αλλαγές, το έφτιαξα ακριβώς όπως το ήθελα. Οι τοίχοι μου αρέσουν λευκοί, γιατί δίνω χρώμα μέσα από τους πίνακες και τα χρωματιστά έπιπλα ή διακοσμητικά. Έχω τόσα πολλά σεμεδάκια, που θα μπορούσα να καλύψω όλες τις τηλεοράσεις της Αθήνας και πάλι να μου περισσέψουν μερικά. Μου αρέσει να συνδυάζω το παλιό με το νέο, έχω πρόδηλες ρακοσυλλεκτικές τάσεις (το έπιπλο-μπαρ στην τραπεζαρία το βρήκα στα σκουπίδια), λατρεύω το πορτοκαλί (ναι, έχω δει πολύ Σπύρο Σούλη στη ζωή μου, τι να κάνουμε) και τα έντονα prints – αυτό είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει εύκολα, ανοίγοντας την ντουλάπα μου. Έχω πάντα φρέσκα λουλούδια στο βάζο του σαλονιού και πολλές γλάστρες στο μπαλκόνι, γιατί -τα λουλούδια στα λουλούδια – μου αρέσει να κάθομαι και να πίνω έξω τον πρωινό καφέ μου χειμώνα-καλοκαίρι. Απεχθάνομαι τα πολλά μπιμπελό και τζάντζαλα-μάντζαλα, προτιμώ πιο ογκώδη κομμάτια και φυσικά έχουν όλα τη θέση τους (μην τολμήσεις να μου αλλάξεις θέση σε κάτι, ξέρω ποιος είσαι, πού μένεις και θα σε καταστρέψω).
Από το 2008, μοιράζομαι το σπίτι (τώρα αυτό, πριν το άλλο) με την Κλειώ, αυτό το ευτραφές, καλοζωισμένο γατάκι (δεν είναι χοντρή, είναι βαρυκόκκαλη!) που μάζεψα από το δρόμο νεογέννητο και τώρα οριακά μου αφήνει χώρο για να ξαπλώσω στο κρεββάτι ή να κάτσω στην μπερζέρα, γιατί… εχμμμ… είναι όλα δικά της, εγώ περαστική είμαι.
Δεν μαγειρεύω, αλλά μου αρέσει πολύ να φτιάχνω γλυκά και να κερνάω τους φίλους μου. Κάπως έτσι ξεκίνησε και το siteερασιτεχνικής ζαχαροπλαστικής που έχω, η pastrykia.gr. Το μίξερ παίρνει μπρος τα Σαββατοκύριακα και το σπίτι μου είναι πάντα ανοικτό για καφέ, ποτό, γλυκό ή ένα περαστικό “γειά!” αν βρεθείς στη γειτονιά (αυτό προϋποθέτει να είμαι κι εγώ μέσα εκείνη την ώρα βέβαια, πράγμα που δεν συμβαίνει πολύ συχνά).
Ακούω πάντα μουσική ή τραγουδάω μόνη μου (με έμφαση στο μπάνιο), η τηλεόραση ανοίγει σπανιότατα από τότε που δεν προβάλλεται κάποιο σήριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και μου αρέσει να περπατάω ξυπόλυτη.
Προτιμώ να μείνω νηστική, παρά να μην έχω καφέ στην κουζίνα. Οι άνθρωποι που δεν έχουν καφέ σπίτι τους γιατί «αφού μωρέ δεν πίνω, τι να τον κάνω;» δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι μου και τους αξίζει ένα χαστούκι με μπαγιάτικη πέστροφα (ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ; ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ;)
Αν έρθεις στο σπίτι, θα σου ζητήσω να βγάλεις τα παπούτσια στο χωλ, γιατί έχω πάντα στρωμένο το χαλί. Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα.’
*στο εικονοστάσι μπήκε η φωτο του Morrissey, επειδή εκεί είναι η θέση που του αξίζει δικαιωματικά.
