Η Σύλβια Πλαθ γράφει σ’ ενα βιβλίο της οτι βλέπει τη ζωή σαν μια συκιά που το ένα σύκο είναι μια μεγάλη οικογένεια το αλλο ειναι μια πετυχημένη καριέρα, το τρίτο μια ολυμπιονίκης, το τέταρτο πολλοί εραστές που εναλάσσονται κοκ. Εκείνη στέκεται σ’ ένα κλαδί και λιμοκτονεί επειδή τα θέλει όλα κι αν διαλέξει το ένα αυτομάτως αποκλείει όλα τα υπόλοιπα. Στο τέλος τα σύκα ζαρώνουν μαυρίζουν και πέφτουν στα πόδια της. Πολύ με είχε ταρακουνήσει τότε που το διάβασα, η Σύλβια βέβαια στο τέλος αυτοκτόνησε, αλλα καθόλου δε θα μας απασχολήσει αυτό, γιατι θέλω να καταλήξω οτι θα ήθελα να εχω ενα εργαστήριο που να τα κάνω όλα λίμπα σα να μην υπάρχει αύριο και δίπλα ακριβώς ενα που να παίρνω τα διαλυμένα του διπλανού και να τα τακτοποιώ. Μην είναι οι τόσοι πλανήτες στο δίδυμο? Ποιος ξέρει.
Αλλα και ποιός νοιάζεται.