Μετά από πολλά χρόνια διαμονής στο Παρίσι, η Λίζα και ο Τζούλιαν επέλεξαν να φτιάξουν τη φωλιά τους σε αυτό το κτίριο της δεκαετίας του 1940 στο Pau. Χρειάζονταν ένα χώρο, όπου τα πέντε παιδιά τους θα μπορούσαν να παίζουν ελεύθερα.
Ο πατέρας του Τζόυλιαν ήταν έμπορος αντικών, κι έτσι το πάθος του για τη διακόσμιση χτίστηκε από την παιδική του ηλικία.
Όπου κι αν κοιτάξεις μέσα στο σπίτι τους, κάτι σου τραβάει την προσοχή. Παίζουν με κιτς ταπετσαρίες που τις συνδυάζουν με σύγχρονα κομμάτια, αναμειγνύουν πολλά διαφορετικά στυλ μαζί, κάνουν τομληρούς και αντιφατικούς συνδυασμούς, αλλά με κάποιο τρόπο νιώθεις ότι όλα είναι μελετημένα και υπό έλεγχο.
Έφυγαν πριν δύο χρόνια από το διαμέρισμά τους στην πόλη και η Λίζα στην αρχή δε μπορούσε να φανταστεί το μέλλον της εκεί και την έπνιγε το σπίτι – πράγμα που θα πάθαινα κι έγω σίγουρα – όμως σιγά σιγά άρχισε ν’ ανακαλύπτει τη γοητεία του και τις εκπλήξεις του και το αγάπησε. Αν με ρωτάτε, σίγουρα θα της έπεσε και κανένα τούβλο στο κεφάλι ή θα της πετάχτηκε κανένα τρωκτικό από το θάμνο, γιατί, συγγνώμη που σας χαλάω το όνειρο για παλιό παλάτι μες στη φύση, αλλά έτσι είναι αυτά τα σπίτια, τι να κάνουμε, σε τρομάζουν και σε γοητεύουν ταυτόχρονα, όπως και η ζωή.
