Δε θα πω ψέματα, τα ρεβεγιόν με άφηναν πάντα παγερά αδιάφορη, γιατί στην ιδέα του να βάλω πρόγραμμα συγκεκριμένη μέρα και ώρα να διασκεδάσω και να χαρώ με κόσμο που επίσης έχει βάλει πρόγραμμα να διασκεδάσει και να χαρεί, μπορώ και να τρελαθώ, όμως φέτος λόγω του ότι είναι απαγορευμένο, ονειρεύομαι γκράντε ρεβεγιόν σε ρετιρέ με παράθυρα γύρω γύρω που φαίνονται όλα τα φώτα της πόλης του Μανχάταν, και παχιά μοκέτα ν’ ακουμπάνε τα πόδια μας όταν πετάξουμε τις γόβες στον τρελό χορό που κρατάει μέχρι το ξημέρωμα που με σέρνουν μεθυσμένη κι ευτυχισμένη μέχρι το σπίτι μου και την άλλη μέρα διαπιστώνω ότι τα μισά φτερά απ’ το φόρεμά μου λείπουν και πάλι καλά να λέμε που έμειναν κι αυτά και δε γύρισα τελείως ξεβράκωτη. Εντωμεταξύ, μέχρι το envy στο Κεφαλάρι κάναμε ρεβεγιόν στα νιάτα μας, και βρίζαμε την κίνηση σε όλο το πήγαινε και σ’ όλο το έλα, τα πάρτιζ στα ρετιρέ τα έχω δει σε ταινίες ή /και τα έχω ονειρευτεί. Τι σου είναι ο άνθρωπος ε, μην του απαγορεύσεις κάτι, αμέσως να το θελήσει.
Βρήκα προς το παρόν γκράντε εμφανίσεις σε μάξιμαλ χώρους για να παρηγορηθούμε.
