Η Linda Rodin, ή αλλιώς πώς θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω, αφού ξεκίνησε ως μοντέλο και αργότερα έγινε ιδιοκτήτρια μπουτίκ, οδηγήθηκε απο τη ζωή (και το στυλ της), να κάνει styling στο Harper’s bazaar και τη Vogue. Κοιτάζοντάς την, μπορώ να καταλάβω αμέσως το λόγο. Αν τη δεις μία φορά δεν την ξεχνάς, ελάχιστες φορές άλλωστε βλέπεις κάποιον πια που να μη μοιάζει με άλλους χίλιους. Ξεκίνησε να βάζει κραγιόν στα 40 της για να φαίνεται πιο ζωντανή, όπως λέει, επειδή τότε άρχισαν τα μαλλιά της να γκριζάρουν. Παρόλο που της έλεγαν όλοι να τα βάψει (ανάμεσα σ’ αυτούς θα ήμουν κι εγώ που έχω το άγχος της γήρανσης), εκείνη επέμεινε στο προσωπικό της στυλ, και προφανώς δεν είχε καμία αγωνία να μοιάζει νεότερη. Ξεκίνησε δική της εταιρία καλλυντικών στα 59, κινείται συνέχεια, βγάζει το σκύλο βόλτες, δεν καπνίζει, τρώει καλά (πολύ ψάρι, πολύ λαχανικό, σχεδόν καθόλου κρέας).
Απο το παρελθόν της δε θ’αλλαζε ποτέ την ανεμελιά στη θάλασσα με τον ήλιο και τις φίλες της, απλώς αν γυρνούσε πίσω θα φορούσε αντιηλιακό. Κουνάω το κεφάλι μου πάνω κάτω με επιβεβαιωτικό μειδίαμα.
