Τώρα που περνάμε μια περίοδο που κι επίσημα μόνο το παρόν έχει σημασία και μπορείς ας πούμε να κάθεσαι και να παρατηρείς το πέταγμα μίας πεταλούδας χωρίς να θεωρείσαι ρομαντικός weirdo, διαβάζω το βιβλίο ‘ιτσίγκο ιτσιέ’, που σημαίνει στα ιαπωνικά ‘κάνε κάθε στιγμή κάτι μοναδικό’ και λίγο έως πολύ εστιάζει στο να παρατηρείς ο,τι συμβαίνει στο τώρα
Έβαλα τις ανιψιές μου να μείνουν ακίνητες σε μία ασφαλή απόσταση απ΄το τζάμι και να περιμένουν να δουν τα πουλιά που θα έρθουν να φάνε το ψωμί που τους έριξα, γιατί τα πουλιά με κάθε κίνηση τρομάζουν και φεύγουν. Σταμάτησαν να ζωγραφίζουν, σταμάτησαν ν’ αναπνέουν και όλη τους η προσοχή εστιάστηκε εκεί, περιμένοντας υπομονετικά να δουν έστω κι ένα πουλί να τρώει ένα ψίχουλο. Με ρωτούσαν ‘μπορώ να σηκώσω το χέρι μου;’ ‘μπορώ να ξυστώ;’ κι όσο δεν εμφανιζόταν πουλί τόσο πιο ακίνητες έμεναν, με προσήλωση στο στόχο τους, που ήταν μόνο το παρόν, μια μικρή μικρή στιγμή που ένα πουλί θα έπαιρνε ένα ψίχουλο, τόσο όμως μεγάλη που άξιζε για να μην κάνουν τίποτα άλλο. Το να τρώει ένα ζώο κάτι που του προσφέρουμε αρκεί για να το κάνει χαρούμενο και με τη σειρά του να δώσει και σε μας χαρά, και όπως λέει το βιβλίο ‘ιτσίγκο ιτσιέ’, η χαρά είναι συναίσθημα του παρόντος. Τα παιδιά ξέρουν τι σημαίνει ‘ζω το παρόν’ καλύτερα απ’ όλους.
Ένα μάθημα, λοιπόν, που πήραμε απο την καραντίνα αν δεν είμαστε πολύ στουρνάρια, είναι να στεκόμαστε σε στιγμές πολύ απλές και να τις παρατηρούμε, χωρίς να περιμένουμε διαρκώς κάτι μεγαλύτερο, αυτό όσοι δεν έχουμε παιδιά, οι υπόλοιποι που έχετε, πάρτε το παράδειγμα με τα πουλιά σαν tip για να μείνει για λίγο ήσυχο το κεφάλι σας κι όσο κρατήσει – τίποτα δεν κρατάει για πάντα , άλλωστε ιτσίγκο ιτσιέ -κλείνω μάτι.
