Στο πλαίσο ‘κάνε κολάζ με εικόνες της ζωής που θες’, θα έβαζα άνετα και τη βίλα Albergoni που γυρίστηκε το ‘να με φωνάζεις με τ’ όνομά μου’ κι είναι ακριβώς στην ατμόσφαιρα της ζωής που με αφορά, καλοκαίρι με φίλους, ατέλειωτες συζητήσεις χωρίς σκοπό, τα μάτια να μισοκλείνουν απ’τον ήλιο, οι προτάσεις να μένουν ανολοκλήρωτες λόγω κρασιού, και ο έρωτας, ίσως λίγο λιγότερο σαρωτικός απ’ της ταινίας- γιατί δεν είσαι πια έφηβος ( “If I could have him like this in my dreams every night of my life, I’d stake my entire life on dreams and be done with the rest.” ),αλλά όσο ζωντανός χρειάζεται για να σε κρατάει νέο και να παρατείνει το θάνατο.
“Everyone goes through a period of Traviamento – when we take, say, a different turn in life, the other via. Dante himself did. Some recover, some pretend to recover, some never come back, some chicken out before even starting, and some, for fear of taking any turns, find themselves leading the wrong life all life long.”
