Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ άβολα όποτε ανοίγω τα σόσιαλ, όλο γίνεται κάποιο δικαστήριο εναντίον κάποιου που έκανε κάτι λάθος και γενικά ο κόσμος έχει πολύ θυμό με τα πάντα και όλα τα βλέπει άσπρα ή μαύρα, σαν οι άνθρωποι να μη μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρα απόλυτα κακοί που τους αξίζει βασανισμός ή απόλυτα ήρωες που τους αξίζει προσκύνημα, κι έτσι χάνουν ένα πολύ ωραίο συναίσθημα που προσπαθώ ν’ αφήνω τον εαυτό μου να νιώθει και είναι αυτό της έκπληξης, του ν’ αφήσεις, δηλαδή, να σε εκπλήξει κάτι ευχάριστα ενώ δεν το περιμένεις και να δεις μια καλή πλευρά ακόμα και σ’ αυτόν που δε φανταζόσουν ποτέ οτι θα δεις και αν αναρωτιέστε που σκατά θέλω να καταλήξω, είναι οτι ποτέ δε μου άρεσε η Lena Dunham, δεν ξέρω είναι άραγε αποδεκτό να λέμε δημόσια οτι δε μας αρέσει μια γυναίκα ή η ιδιότητα του φύλου της την καθιστά πια υπεράνω κριτικής στα σόσιαλ; Παρ’ ολ’ αυτά βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία της σε σχέση με τα σπίτια, η οποία λίγο εως πολύ έχει ως εξής:
Η Λένα μεγάλωσε με μια μαμά που διαρκώς κυνηγούσε σπίτια και τ’ άλλαζε σαν τα πουκάμισα (sic), και κάθε φορά που μετακόμιζαν σε κάποιο φαντασιωνόταν το επόμενο. Είχε ένα βιβλίο, κάτι σαν scrapbook, που λεγόταν ‘my dream home’ και πειραματιζόταν διαρκώς με ιδέες για το σπίτι. Η Λένα πίστευε οτι θα ξεφύγει απ’ αυτή την τρέλα. αλλά επειδή ως γνωστόν δεν ξεφεύγεις εύκολα απο τη μανούλα, εκτός κι αν κάνεις καλή ψυχοθεραπεία, στα 26 της αγόρασε το πρώτο της διαμέρισμα και πάνω που φαινόταν ευτυχισμένη, τσουπ, άρχισε να σκέφτεται το επόμενο. Πηγαίνοντας στο επόμενο σπίτι για να ζήσει με τ’ αγόρι της, ξεκίνησε να κάνει scrapbooks. Το αγόρι της έφυγε για περιοδεία κι εκείνη μπήκε μέσα με τη μαμά της και τα έφτιαξαν όλα απ΄την αρχή κι όταν εκείνος γύρισε δεν του άρεσε τίποτα, αλλά, εντάξει δε χαλάνε και οι σχέσεις για τη διακόσμηση, μόνο που τελικά χώρισαν. Γιατί ένιωθε άρρωστη κάθε φορά που αναγκαζόταν για χάρη του να καλύψει κάτι ροζ με γκρι. Και τις νύχτες ονειρευόταν το ιδανικό της σπίτι με διακοσμητικό κεφαλάρι και στοίβες με βίντατζ άρλεκιν που έβρισκε στα παζάρια. Την τελευταία φορά που είδε το διαμέρισμα ήταν όταν συμφώνησαν οτι κάποιος απο τους δύο πρέπει να φύγει. ‘Θα μπορείς επιτέλους να τρως στο κρεβάτι χωρίς να θυμώνει κανένας’ της είπε το αγόρι της κλαίγοντας. Λένε οτι αν αγαπάς κάτι άστο να επιστρέψει στους φλοράλ προπολεμικούς τοίχους του . Κι έτσι κι έκανε, αγόρασε το επόμενο διαμέρισμα που πολύ βιαστικά το πούλησε. ‘Είσαι σίγουρα κόρη μου’ της είπε η μαμά της.
Το σπίτι που μένει τώρα βρίσκεται κοντά σε κατάστημα με είδη τέχνης, σ’ ένα salad bar και στον ψυχοθεραπευτή της. Στην πολυκατοικία έχει πολλούς φίλους και πολλά αστεία σκυλιά. Οι New Yorkers, λέει η Λένα, έχουν τις δικές τους προτεραιότητες, πχ μία φίλη της έχει επιλέξει γειτονια με κριτήριο το να βγαίνει έξω με το μπουρνούζι χωρίς να την κατακρίνει κανείς.
